Rozmowa niebyła

– Jaką kobietą jestem w twoich oczach?
– ……………Piękną…………..
– Piękną, tą niespotykaną pięknością,
która promienieje wewnętrznym światłem.
– ……………Mądrą……………
– Mądrą, tą pierwotną mądrością
dzikiej i prawdziwej kobiety
pogodzonej z naturą, a skłóconej
ze światem sztucznych prawd.
– Tak?
– Jesteś kobietą w moim sercu,
które odczuwa twoją łagodność i delikatność.
W sercu, które podejrzewa twoją siłę i dzikość.
Moje serce przy twoim przemierza
oceany świata poza pojęciem
czasu i przestrzeni………………
– Mów do mnie więcej.
– Mówię, tylko patrz i słuchaj,
tylko czuj…
Mówię do ciebie akceptującym milczeniem,
spokojną pewnością,
dłońmi na twojej skórze,
spojrzeniem, gestem, przytuleniem.
Mówię namiętnością moich lędźwi
i cichym westchnieniem.
Mówię wewnętrznym szeptem
i niewidzialną nicią ciągnącą mnie ku tobie.
– A słowa?
– Słowa zamierają w przestrzeni gardła.